چرا اینجایم؟

آیا تا به حال به آسمان شب نگاه کرده‌اید و با خود گفته‌اید:

                                                                   «من چرا اینجا هستم؟»

اگر اخیراً این سؤال را از خود پرسیده‌اید، تنها نیستید. بیشتر مردم این پرسش را دارند. اگر از کسی بپرسید که "هدف تو از زندگی چیست؟"، احتمالاً خواهد گفت: "پدر یا مادر خوبی باشم" یا "دیگران را خوشحال کنم" یا شاید هم بگوید: "نمی‌دانم." هر چه که باشد، ما احساس می‌کنیم که هدفی مهم در زندگی‌مان وجود دارد. این حس درونی از وجود هدف، به ما انگیزه می‌دهد.

به این فکر کنید: آیا تا به حال سگی، گربه‌ای یا حتی یک شامپانزه‌ای را دیده‌اید که درباره معنای زندگی فکر کند؟ آیا حیوانی را دیده‌اید که به ساختن معبدی مشغول باشد، یا در حال عبادت یا دعا کردن باشد؟ خیر! اما انسان‌ها این کارها را انجام می‌دهند. چرا؟ چون تنها انسان‌ها دارای روح هستند. انرژی درونی ما که ما را به پرستش سوق می‌دهد، نشانه‌ای از وجود خالقی است که ما را برای پرستش خود آفریده است.

کتاب‌مقدس می‌گوید: «آسمان جلال خدا را بیان می‌کند، و فلک از عمل دست‌های او خبر می‌دهد» (مزمور ۱۹:۱). طبیعت و شکوه خلقت، ما را به سوی هدفی بزرگ‌تر هدایت می‌کند.

اما در گناه و خودخواهی‌مان، ما اغلب از جلال خدا بازمی‌مانیم. «زیرا همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا قاصر آمده‌اند» (رومیان ۳:۲۳).

روح ما نیز به‌اندازه جسم‌مان بخشی از وجود ماست. اما متأسفانه، گاهی به‌قدری درگیر دنیای مادی می‌شویم—با مدرسه، کار، سرگرمی، غذا، فیلم و موسیقی—که صدای روح‌مان را خفه می‌کنیم. این (حواس‌پرتی‌ها) ما را از دیدن نیاز واقعی‌مان باز می‌دارند. برخی تصور می‌کنند: «اگر فقط پول بیشتری داشتم، یا مشهور بودم، یا زندگی مجللی داشتم، خوشحال می‌شدم.» اما حقیقت این است که حتی کسانی که همه این‌ها را دارند، اغلب غمگین و ناراضی‌اند. دلیلش این است که نیازهای روحانی ما بدون ارتباط با خدا هرگز برآورده نخواهد شد.

شما نمی‌توانید خودرو را بدون راهنمای سازنده‌اش تعمیر کنید—همین موضوع درباره زندگی ما نیز صدق می‌کند. ما برای شناخت هدف‌مان باید به خالقی که ما را ساخته مراجعه کنیم. او در کتاب‌مقدس به روشنی می‌فرماید که ما برای پرستش او و لذت بردن از حضورش آفریده شده‌ایم.

اما برای داشتن رابطه با خالقی که ما را دوست دارد، گناهان‌مان باید بخشیده شوند. چطور ممکن است؟ خدا ما را چنان دوست داشت که راه نجات را فراهم کرد. او پسر خود، عیسی مسیح، را فرستاد تا مجازات گناهان ما را با مرگ خود به‌جای ما بپذیرد. وقتی از قبر برخاست، ثابت کرد که گناه را می‌توان شکست داد.

چگونه می‌توان از این نجات بهره‌مند شد؟

ما باید به‌سوی خدا بازگشت کنیم (توبه کنیم) و به عیسی مسیح و آنچه که برای ما انجام داده، ایمان آوریم. کتاب‌مقدس می‌فرماید:«زیرا اگر به زبان خود اقرار کنی که عیسی خداوند است، و در دل خود ایمان آوری که خدا او را از مردگان برخیزانید، نجات خواهی یافت» (رومیان ۱۰:۹)

عیسی را به‌عنوان نجات‌دهنده خود بپذیر، و همه گناهانت شسته خواهند شد!

 سپس می‌توانی رابطه‌ای تازه با خدا آغاز کنی که نتیجه‌اش، زندگی برای جلال او خواهد بود. وقتی راهنمایی خدا را از طریق روح‌القدس و کلامش دنبال کنی، دیگر از خود نخواهی پرسید: «چرا من اینجا هستم؟» بلکه با شادی و رضایتی عمیق زندگی خواهی کرد، چون در مسیر هدفی که خدا برایت طراحی کرده، قدم می‌گذاری.